عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: أَمَا لَوْ أَنَّ أَحَدَهُمْ يَقُولُ حِينَ يَأْتِي أَهْلَهُ: بِاسْمِ اللَّهِ، اللَّهُمَّ جَنِّبْنِي الشَّيْطَانَ وَجَنِّبِ الشَّيْطَانَ مَا رَزَقْتَنَا، ثُمَّ قُدِّرَ بَيْنَهُمَا فِي ذَلِكَ، أَوْ قُضِيَ وَلَدٌ، لَمْ يَضُرَّهُ شَيْطَانٌ أَبَدًا.
رواه البخاري
ئیبن عەبباس دەڵێت پێغەمبەر (صلى الله عليه وسلم) فەرمووی: کاتێ یەکێ لە ئێوە دەیەوێ بڕواتە لاى خێزانی خۆی، ئەگەر ئەم نزایە بکات و بڵێ بەناوى خودا، خودایە شەیتانمان لە کۆڵ بکەرەوەو شەیتان دوور بخەرەوە لەم رزق و رۆزیەی خۆت کە داوتە بە ئێمە، ئەگەر لەو جارەدا منداڵ لە چارەیان نووسرابێ، هەرگیز شەیتان زیانی بۆی نابێ.